Η 3η Δεκεμβρίου έχει θεσμοθετηθεί ως Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία από το έτος 1992. Η επιλογή της ημερομηνίας αυτής συνδέεται με την υιοθέτηση από το διεθνή οργανισμό των εθνών στις 3 Δεκεμβρίου 1982 του προγράμματος δράσης για τα ΑΜΕΑ, το οποίο οδήγησε στην υπογραφή της Διεθνούς Σύμβασης για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία στις 30 Μαρτίου 2007 (Η Κύπρος την κύρωσε το 2011 και η Ελλάδα το 2012).
Η ημέρα αυτή δεν είναι γιορτή. Είναι ημέρα ενημέρωσης και προβληματισμού. Είναι ημέρα που η μαθητική κοινότητα οφείλει να εστιάσει στα δικαιώματα των μαθητών με αναπηρία και ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες για ισότιμη πρόσβαση στην εκπαίδευση, στην καταπολέμηση στερεοτύπων και προκαταλήψεων και στην αναγκαιότητα σεβασμού της μαθητικής ετερογένειας. Είναι η χρονική στιγμή που γίνεται μια προσπάθεια να αφυπνίσουμε τους πάντες. Γιατί η αναπηρία δεν γνωρίζει φύλο, σεξουαλική προτίμηση, φυλή ή καταγωγή. Δεν την αγγίζουν τα χρήματα, η δουλειά που κάνεις, η θέση που κατέχεις, το ποιος νομίζεις ότι είσαι. Η αναπηρία μας αφορά όλους, γιατί κάποια στιγμή στη ζωή σου, θα σε προσεγγίσει!
Το σχολείο μας πραγματοποίησε δράση την Τρίτη 3 Δεκεμβρίου (με υπεύθυνη την κα Ευθυμιάδου Ελευθερία εκπαιδευτικό ειδικής αγωγής του σχολείου μας) επιχειρώντας να προσεγγίσει το θέμα με υπευθυνότητα και ευαισθησία, ενεργοποιώντας τη σκέψη των μαθητών/τριων σε ζητήματα διαφορετικότητας και αποδοχής και να δημιουργήσει ένα πλαίσιο προβληματισμού μέσα από το οποίο οι μαθητές/τριες θα συνειδητοποιήσουν τους περιορισμούς που θέτει το κοινωνικό περιβάλλον στα άτομα με αναπηρίες.
Ειδικότερα, προβλήθηκε η ταινία μικρού μήκους «Νο parking» του Στάμου Τσάμη που προβάλλει τα προβλήματα των ατόμων με κινητική αναπηρία. Ακολούθησε παρουσίαση των διαφόρων αναπηριών, των δικαιωμάτων των ΑμεΑ και ανθρώπων με αναπηρία που μεγαλούργησαν σε διάφορους τομείς. Στο τέλος ακολούθησε συζήτηση όπου οι μαθητές συμφώνησαν ότι ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝ ΔΥΝΑΜΕΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΕ ΕΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ?. Δεν είναι κατάρα, δεν είναι βρισιά, δεν είναι μια κακή ευχή. Είναι γεγονός. Αύριο μπορεί κάποιος από εμάς, και λόγω κάποιου γεγονότος ή ασθένειας, να βρεθεί σε κατάσταση αναπηρίας. Ένα ατύχημα, ένα χτύπημα, μια αρρώστια, ένα παραστράτημα της υγείας μας. Αυτή που την θεωρούμε τόσο δεδομένη, παρόλο που είναι τόσο εύθραυστη. Γι? αυτό τα άτομα με αναπηρία χρειάζονται το σεβασμό μας ώστε να μπορούν να ζούν με αυτονομία και αξιοπρέπεια .
Η εποχή που ζούμε δεν χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερο ιδεαλισμό. Οι περισσότεροι άνθρωποι μπροστά στα καθημερινά προβλήματα ζωής, στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν ή στο κυνηγητό του κέρδους και της επιτυχίας είναι εύκολο να χάσουν την ευαισθησία τους για τις κοινωνικές ομάδες που θέλουν στήριξη. Η αναγνώριση των δικαιωμάτων των ατόμων με ειδικές ανάγκες (ΑΜΕΑ) είναι αδιαπραγμάτευτο συνταγματικό δικαίωμα κάθε πολιτισμένης κοινωνίας.